“AAACHCH two Scottischch Boerder Terrrierrrss!!” Sprak de mevrouw op het strand. Je kon ook meteen horen waar ze vandaan kwam. Sam, die altijd even checkt of iemand die tegen mij praat misschien toevallig ook hondenkoekjes bij zich heeft, wandelde naar haar toe. “He noes mu. We’re both Scotsss!! “Grappig hoe diep dat zit. Ze komen van de grens tussen Schotland en de UK, maar ik heb nog niet meegemaakt dat iemand zei: “O dear, British Border Terriers”. Wel zij een mijnheer “Propper dogs”. Sam vond de kennismaking met zijn eventuele landgenote al snel niet meer interessant. Geen koekjes, geen vriendjes. Keihard. Echt een Schot!
Met het begrafeniswezen blijft het tobben, super lijkwagen of niet. Gisteren aten wij met vrienden die vorige week de grootvader van een van hen probeerden te begraven. Tijdens de heilige mis ging de telefoon van de zoon van de overledene, de vader van onze vriend. De doodgraver was op Skiathos gearresteerd. Die haalde daarom de laatste boot niet meer. De vader van onze vriend is bouwer, dus die ging meteen aan de slag. Hij haalde twee employees uit de kroeg, waar zij al geruime tijd zaten. Met een dronken kop hebben zij halsoverkop het graf klaargemaakt. Ook bij hen was de inschatting niet helemaal correct, dus de kist kantelde naar voren. Kist terug, Albanezen weer in het graf, scheppen, klaar. Opa paste en men kon aan de borrel.
De misdienaren dragen overigens geen witte jurkjes meer. Misschien om ze minder aantrekkelijk te maken? Die tijdens de ter aarde bestelling van Papouli hadden een korte broek, t-shirt en voetbalschoenen aan. Aan hun gezichten te zien, waren zij liever ergens anders, maar hun moeder was heel trots en blij en gaf voortdurend aanwijzingen. Moet je voorstellen, sta je daar als twaalfjarige met een kruis op een stok een beetje nonchalant te doen, roept je moeder steeds: “Lieve Kostas, wat doe je dat toch goed, beetje naar links” en na afloop natuurlijk knuffelen. Dan zou je zelf wel in de grond willen zakken denk ik. Gelukkig waren er geen mensen onder de 30 in de buurt, laat staan vriendjes.
Mocht ik plotseling gaan hemelen hier, dan wil ik hier begraven worden. Dan gaan mijn botten daarna in het knokenhuisje en kan in Rdam herdacht worden. Je voorkomt zo ook dat mensen verplicht naar je graf moeten om het bij te houden of gedag te zeggen.
Sam heeft zijn persoonlijk record kippen in de boom jagen verbeterd.
Het niet ouder wordende dier.
Wat ik me eigenlijk niet realiseerde bij de aanschaf van S & T. Zij worden wel ouder, maar groeien niet op. Ze blijven het zelfde. Kinderen leren op een gegeven moment praten en schrijven en voor zichzelf zorgen, ze gaan naar school (eindelijk rust), maar S&T niet. Zij blijven eigenlijk altijd kleine kinderen. En dat zo’n 14 jaar lang. Erg leuke kinderen overigens. Wij genieten wat af. Ik kon me voor ons ‘honden leven’ niet voorstellen dat er mensen zijn die praten met hun hond. Nou ik loop de hele dag tegen ze te ouwehoeren en ze vinden het allemaal leuk. Ik herinner me van onze overbuurman in Renesse, Hans Simons, dat hij altijd onderhandelde met zijn hond. “Nou, kom nou mee Zazou, dan krijg je wat lekkers”. Ik betrap mijzelf er ook op. In elk geval reuze handig als je gaat dementeren. Onvoorwaardelijke liefde en ze blijven doen alsof ze luisteren.
Ik dwaal af, terug naar de wandeling. Het is jullie vast ook wel eens overkomen. Tijdens de wandeling zie je ineens een schoen op het pad liggen. Je ziet het ook wel eens op de (snel)weg. Waar komen die schoenen in Godsnaam vandaan? Ja, van een voet, dat snap ik ook wel, maar hoe raak je nou zo’n schoen kwijt en waarom laat je die dan liggen? En ook altijd 1 schoen, nooit een paar, zodat iemand er nog iets aan zou kunnen hebben.
Tijdens de wandeling van vanochtend kwamen wij, behalve die ene schoen, midden in het bos ook een zeiljacht tegen. Dat stond er een tijdje, want de banden van de trailer waren verdroogd. De eigenaar was lid van de Royal Yacht Club uit ….. (ik zal ze niet verraden) zagen wij op de spiegel geschilderd. Ook hier vraag je je onwillekeurig af. Hoe komt zo’n zeiljacht (ongeveer 7 meter) in het bos. En vooral ook: waarom? Waren ze onderweg en hadden ze geen benzine meer, wilden ze een veilige plek voor hun boot en konden ze hem niet meer terug vinden, is de eigenaar overleden en zoeken de erven zich rot naar de boot, mocht zijn vrouw niet weten dat hij toch stiekem zijn boot had meegenomen, is hij gepikt en voorlopig hier gestald en vergeten omdat de boef op Skiathos is gearresteerd (het zal toch niet de grafdelver zijn?) Stof tot nadenken!
In de krant vandaag artikel over de braindrain uit Zeeland. Dit artikel ging niet over ons, maar over de jongeren. Als je ziet hoe Zeeland de afgelopen verkiezingen gestemd heeft, kun je er wel iets bij voorstellen..
Alonissos 3 Reis naar Roitterdam 3
De Reis naar Rotterdam 3
Zoals jullie natuurlijk allemaal weten, is de Grieks Orthodoxe een staatsgodsdienst, dus je moet verplicht geloven. Interessant concept. Dat is ook op school te merken. Onze vriendin Federika (inderdaad, zonder ‘r’) is Italiaans en getrouwd met Yorgos, de beste kok van het eiland, die in Bologna is opgeleid. Hun twee oudste kinderen zitten hier op de lagere school. Elke schooldag begint met 5 minuten gebed, dan 5 minuten praten over de bijbel en dan de vlag groeten. 2 tot 3 keer per maand komt de priester langs om ze nog het een ander in te wrijven en er is verplicht Grieks dansen. Deze combinatie maakt je wel erg Grieks. Misschien een mooi voorbeeld voor Baudet. Federica wil voor het oudste kind 12 is weer retour naar Italië om te voorkomen dat zij totaal geïndoctrineerd worden.
Insecten en vogels.
Dit is de tijd van de grote paardenvliegen, wespen en andere flinke insecten. Dat is ook de tijd dat wij vanaf het balkon de Eleonora valken zien jagen. Soms zie je ze vlak voor je neus salto’s maken als zij achter hun prooi aan gaan. Dit jaar is er iets eigenaardigs aan de hand. De valken zijn er niet. Normaliter zie je ze in groepen van 10 tot 20 jagen, maar nu niet een! De hoeveelheid horzels neemt jaar na jaar af. Wij denken omdat hun prooi, vooral ezels bij wie zij tanken, er niet meer zijn (de populatie is teruggebracht tot een ezel en twee muildieren die voor de bevoorrading van Chora, het oude dorp op het hoogste punt van het eiland, zorgen. Die horzels moeten ook ergens van eten. Maken wij nu het fenomeen mee van geen eten, geen horzels, geen valken?
Wij hebben ook een vlinder ‘plaag’. Fantastisch. Het is net alsof je door een poster uit de jaren 70 loopt na een jointje dat je natuurlijk niet hebt geïnhaleerd. Ik weet het alleen van horen zeggen.
Intussen hebben wij nog een vaartuig aangetroffen in het bos. Een kaïki, zo’n traditionele vissersboot. Wij denken dat de visser met pensioen wilde en dat hij tegen zijn vrouw heeft gezegd dat hij gezonken is. Of het is een trend, dat kan ook.
Gezondheid.
In Nederland hebben wij de voedsel- en warenautoriteit. Op Alonissos hebben wij dat niet. Er wordt soms wat losjes omgegaan met voedsel. Stel je voor. Ik moest een kip hebben. Naar de slagen. Die zit met een sigaret aan de ouzo met een vriend. Gezellig! Of hij kip heeft. Welzeker. Hij loopt naar de koelkast en pakt een kip, die zusterlijk naast een stuk lam ligt. Salmonella? “wel nee, hij ligt toch in de koelkast”. Kip gaat in een stuk papier en een plastic zakje, met dezelfde handen. Die handen toetsen ook de prijs in op de kassa en nemen ook mijn betaalkaartje aan. Ik heb het zo kunnen foetselen dat ik met het bonnetje mijn kaartje terug ontving. En toch zijn er niet veel mensen ziek hier. Niet zieker dan in Nederland.
Nu we het toch over ziek hebben.
Er is een grote vechtpartij geweest. Een Egyptenaar (sub baas bij een aannemer) kreeg het aan de stok met een Albanees die hij aanstuurde. Hij was zijn leidinggevende zeg maar. De Albanees vond dat hij veel te autoritair was en maakte bonje. Dat nam de Egyptenaar niet. Hij stuurde de Albanees van de bouwplaats. Dat deed de Albanees, maar niet nadat hij een hamer richting het hoofd van de Egyptenaar had gegooid. Raak! De Egyptenaar wankelde, maar had toevallig ook een hamer in zijn hand (dat heb je met handwerkslieden) die richting de Albanees ging. Enfin. Beiden zijn per speedboot naar Skopelos afgevoerd, vanwaar zij naar Volos zijn gebracht waar zij allebei op de IC zijn opgenomen. Wat je noemt onverenigbaarheid van karakters. Ze maken het allebei, naar omstandigheden, goed.
Flaneren in het weekend.
Een oude gewoonte, waar ik dol op ben. Het begint al op vrijdagavond, rond een uur of 8 en op zaterdag is de ‘grote flaneer’. De flaneersters (mannen kijken toe) worden overigens wel steeds jonger. Misschien is da, omdat de meeste kinderen tegenwoordig na de middelbare school naar het vaste land gaan om verder te leren. Ook een braindrain hier dus, net als in Zeeland.
Wij zagen meisjes van zeker wel 10 jaar. Die verzamelen zich in groepjes. Zij praten heel hard, terwijl zij zich toch in een kluitje voortbewegen. Zij maken ook heel veel gebaren.
De jongens zitten in een grotere groep, net te doen alsof zij er niet zijn. Zij kijken met zijn allen naar een mobiele telefoon, of er is er een die een brommer heeft die hevigbestudeerd moet worden. Er waren ook een paar binken, die gewoon deden wat je hoort te doen. Fluiten en roepen. En die meisjes waren daar terecht natuurlijk vreselijk verontwaardig over.
Een buitencategorie zijn jonge moeders en trotse oma’s achter de kinderwagens. Daar moet iedereen in kijken. Je mag niet te hard “wat een prachtige baby is Kostas” roepen, want dan trek je de aandacht van het boze oog en dat kan verkeerd uitpakken voor de kleine spruit.
Sam en Tom zijn vergriekst. Zij eten niet alleen spinazie pie, ook Griekse yogurt en Griekse kefir gaan er in als koek. Sam eet nu ook bougainville, maar dat vinden wij niet goed, want licht toxisch.