Blogs

“AAACHCH two Scottischch Boerder Terrrierrrss!!” Sprak de mevrouw op het strand. Je kon ook meteen horen waar ze vandaan kwam. Sam, die altijd even checkt of iemand die tegen mij praat misschien toevallig ook hondenkoekjes bij zich heeft, wandelde naar haar toe. “He noes mu. We’re both Scotsss!! “Grappig hoe diep dat zit. Ze komen van de grens tussen Schotland en de UK, maar ik heb nog niet meegemaakt dat iemand zei: “O dear, British Border Terriers”. Wel zij een mijnheer “Propper dogs”. Sam vond de kennismaking met zijn eventuele landgenote al snel niet meer interessant. Geen koekjes, geen vriendjes. Keihard. Echt een Schot!

Met het begrafeniswezen blijft het tobben, super lijkwagen of niet. Gisteren aten wij met vrienden die vorige week de grootvader van een van hen probeerden te begraven. Tijdens de heilige mis ging de telefoon van de zoon van de overledene, de vader van onze vriend. De doodgraver was op Skiathos gearresteerd. Die haalde daarom de laatste boot niet meer. De vader van onze vriend is bouwer, dus die ging meteen aan de slag. Hij haalde twee employees uit de kroeg, waar zij al geruime tijd zaten. Met een dronken kop hebben zij halsoverkop het graf klaargemaakt. Ook bij hen was de inschatting niet helemaal correct, dus de kist kantelde naar voren. Kist terug, Albanezen weer in het graf, scheppen, klaar. Opa paste en men kon aan de borrel. 

De misdienaren dragen overigens geen witte jurkjes meer. Misschien om ze minder aantrekkelijk te maken? Die tijdens de ter aarde bestelling van Papouli hadden een korte broek, t-shirt en voetbalschoenen aan. Aan hun gezichten te zien, waren zij liever ergens anders, maar hun moeder was heel trots en blij en gaf voortdurend aanwijzingen. Moet je voorstellen, sta je daar als twaalfjarige met een kruis op een stok een beetje nonchalant te doen, roept je moeder steeds: “Lieve Kostas, wat doe je dat toch goed, beetje naar links” en na afloop natuurlijk knuffelen. Dan zou je zelf wel in de grond willen zakken denk ik. Gelukkig waren er geen mensen onder de 30 in de buurt, laat staan vriendjes.

Mocht ik plotseling gaan hemelen hier, dan wil ik hier begraven worden. Dan gaan mijn botten daarna in het knokenhuisje en kan in Rdam herdacht worden. Je voorkomt zo ook dat mensen verplicht naar je graf moeten om het bij te houden of gedag te zeggen.

Sam heeft  zijn persoonlijk record kippen in de boom jagen verbeterd.

Het niet ouder wordende dier.

Wat ik me eigenlijk niet realiseerde bij de aanschaf van S & T. Zij worden wel ouder, maar groeien niet op. Ze blijven het zelfde. Kinderen leren op een gegeven moment praten en schrijven en voor zichzelf zorgen, ze gaan naar school (eindelijk rust), maar S&T niet. Zij blijven eigenlijk altijd kleine kinderen. En dat zo’n 14 jaar lang. Erg leuke kinderen overigens. Wij genieten wat af. Ik kon me voor ons ‘honden leven’ niet voorstellen dat er mensen zijn die praten met hun hond. Nou ik loop de hele dag tegen ze te ouwehoeren en ze vinden het allemaal leuk. Ik herinner me van onze overbuurman in Renesse, Hans Simons, dat hij altijd onderhandelde met zijn hond. “Nou, kom nou mee Zazou, dan krijg je wat lekkers”. Ik betrap mijzelf er ook op. In elk geval  reuze handig als je gaat dementeren. Onvoorwaardelijke liefde en ze blijven doen alsof ze  luisteren.

Ik dwaal af, terug naar de wandeling. Het is jullie vast ook wel eens overkomen. Tijdens de wandeling zie je ineens een schoen op het pad liggen. Je ziet het ook wel eens op de (snel)weg. Waar komen die schoenen in Godsnaam vandaan? Ja, van een voet, dat snap ik ook wel, maar hoe raak je nou zo’n schoen kwijt en waarom laat je die dan liggen? En ook altijd 1 schoen, nooit een paar, zodat iemand er nog iets aan zou kunnen hebben.

Tijdens de wandeling van vanochtend kwamen wij, behalve die ene schoen, midden in het bos ook een zeiljacht tegen. Dat stond er een tijdje, want de banden van de trailer waren verdroogd. De eigenaar was lid van de Royal Yacht Club uit ….. (ik zal ze niet verraden) zagen wij op de spiegel geschilderd. Ook hier vraag je je onwillekeurig af. Hoe komt zo’n zeiljacht (ongeveer 7 meter) in het bos. En vooral ook: waarom? Waren ze onderweg en hadden ze geen benzine meer, wilden ze een veilige plek voor hun boot en konden ze hem niet meer terug vinden, is de eigenaar overleden en zoeken de erven zich rot naar de boot, mocht zijn vrouw niet weten dat hij toch stiekem zijn boot had meegenomen, is hij gepikt en voorlopig hier gestald en vergeten omdat de boef op Skiathos is gearresteerd (het zal toch niet de grafdelver zijn?) Stof tot nadenken!

In de krant vandaag artikel over de braindrain uit Zeeland. Dit artikel ging niet over ons, maar over de jongeren. Als je ziet hoe Zeeland de afgelopen verkiezingen gestemd heeft, kun je er wel iets bij voorstellen..

Alonissos 3 Reis naar Roitterdam 3

De Reis naar Rotterdam 3

Zoals jullie natuurlijk allemaal weten, is de Grieks Orthodoxe een staatsgodsdienst, dus je moet verplicht geloven. Interessant concept. Dat is ook op school te merken. Onze vriendin Federika (inderdaad, zonder ‘r’) is Italiaans en getrouwd met Yorgos, de beste kok van het eiland, die in Bologna is opgeleid. Hun twee oudste kinderen zitten hier op de lagere school. Elke schooldag begint met 5 minuten gebed, dan 5 minuten praten over de bijbel en dan de vlag groeten. 2 tot 3 keer per maand komt de priester langs om ze nog het een ander in te wrijven en er is verplicht Grieks dansen. Deze combinatie maakt je wel erg Grieks. Misschien een mooi voorbeeld voor Baudet. Federica wil voor het oudste kind 12 is weer retour naar Italië om te voorkomen dat zij totaal geïndoctrineerd worden.

Insecten en vogels.
Dit is de tijd van de grote paardenvliegen, wespen en andere flinke insecten. Dat is ook de tijd dat wij vanaf het balkon de Eleonora valken zien jagen. Soms zie je ze vlak voor je neus salto’s maken als zij achter hun prooi aan gaan. Dit jaar is er iets eigenaardigs aan de hand. De valken zijn er niet. Normaliter zie je ze in groepen van 10 tot 20 jagen, maar nu niet een! De hoeveelheid horzels neemt jaar na jaar af. Wij denken omdat hun prooi, vooral ezels bij wie zij tanken, er niet meer zijn (de populatie is teruggebracht tot een ezel en twee muildieren die voor de bevoorrading van Chora, het oude dorp op het hoogste punt van het eiland, zorgen. Die horzels moeten ook ergens van eten. Maken wij nu het fenomeen mee van geen eten, geen horzels, geen valken?
Wij hebben ook een vlinder ‘plaag’. Fantastisch. Het is net alsof je door een poster uit de jaren 70 loopt na een jointje dat je natuurlijk niet hebt geïnhaleerd. Ik weet het alleen van horen zeggen.

Intussen hebben wij nog een vaartuig aangetroffen in het bos. Een kaïki, zo’n traditionele vissersboot. Wij denken dat de visser met pensioen wilde en dat hij tegen zijn vrouw heeft gezegd dat hij gezonken is. Of het is een trend, dat kan ook.

Gezondheid.
In Nederland hebben wij de voedsel- en warenautoriteit. Op Alonissos hebben wij dat niet. Er wordt soms wat losjes omgegaan met voedsel. Stel je voor. Ik moest een kip hebben. Naar de slagen. Die zit met een sigaret aan de ouzo met een vriend. Gezellig! Of hij kip heeft. Welzeker. Hij loopt naar de koelkast en pakt een kip, die zusterlijk naast een stuk lam ligt. Salmonella? “wel nee, hij ligt toch in de koelkast”. Kip gaat in een stuk papier en een plastic zakje, met dezelfde handen. Die handen toetsen ook de prijs in op de kassa en nemen ook mijn betaalkaartje aan. Ik heb het zo kunnen foetselen dat ik met het bonnetje mijn kaartje terug ontving. En toch zijn er niet veel mensen ziek hier. Niet zieker dan in Nederland.

Nu we het toch over ziek hebben.
Er is een grote vechtpartij geweest. Een Egyptenaar (sub baas bij een aannemer) kreeg het aan de stok met een Albanees die hij aanstuurde. Hij was zijn leidinggevende zeg maar. De Albanees vond dat hij veel te autoritair was en maakte bonje. Dat nam de Egyptenaar niet. Hij stuurde de Albanees van de bouwplaats. Dat deed de Albanees, maar niet nadat hij een hamer richting het hoofd van de Egyptenaar had gegooid. Raak! De Egyptenaar wankelde, maar had toevallig ook een hamer in zijn hand (dat heb je met handwerkslieden) die richting de Albanees ging. Enfin. Beiden zijn per speedboot naar Skopelos afgevoerd, vanwaar zij naar Volos zijn gebracht waar zij allebei op de IC zijn opgenomen. Wat je noemt onverenigbaarheid van karakters. Ze maken het allebei, naar omstandigheden, goed.

Flaneren in het weekend.
Een oude gewoonte, waar ik dol op ben. Het begint al op vrijdagavond, rond een uur of 8 en op zaterdag is de ‘grote flaneer’. De flaneersters (mannen kijken toe) worden overigens wel steeds jonger. Misschien is da, omdat de meeste kinderen tegenwoordig na de middelbare school naar het vaste land gaan om verder te leren. Ook een braindrain hier dus, net als in Zeeland.
Wij zagen meisjes van zeker wel 10 jaar. Die verzamelen zich in groepjes. Zij praten heel hard, terwijl zij zich toch in een kluitje voortbewegen. Zij maken ook heel veel gebaren.
De jongens zitten in een grotere groep, net te doen alsof zij er niet zijn. Zij kijken met zijn allen naar een mobiele telefoon, of er is er een die een brommer heeft die hevigbestudeerd moet worden. Er waren ook een paar binken, die gewoon deden wat je hoort te doen. Fluiten en roepen. En die meisjes waren daar terecht natuurlijk vreselijk verontwaardig over.
Een buitencategorie zijn jonge moeders en trotse oma’s achter de kinderwagens. Daar moet iedereen in kijken. Je mag niet te hard “wat een prachtige baby is Kostas” roepen, want dan trek je de aandacht van het boze oog en dat kan verkeerd uitpakken voor de kleine spruit.

Sam en Tom zijn vergriekst. Zij eten niet alleen spinazie pie, ook Griekse yogurt en Griekse kefir gaan er in als koek. Sam eet nu ook bougainville, maar dat vinden wij niet goed, want licht toxisch.

DE KERK

Zoals jullie natuurlijk allemaal weten, is de Grieks Orthodoxe een staatsgodsdienst, dus je moet verplicht geloven. Interessant concept. Dat is ook op school te merken. Onze vriendin Federika (inderdaad, zonder ‘r’) is Italiaans en getrouwd met Yorgos, de beste kok van het eiland, die in Bologna is opgeleid. Hun twee oudste kinderen zitten hier op de lagere school. Elke schooldag begint met 5 minuten gebed, dan 5 minuten praten over de bijbel en dan de vlag groeten. 2 tot 3 keer per maand komt de priester langs om ze nog het een ander in te wrijven en er is verplicht Grieks dansen. Deze combinatie maakt je wel erg Grieks. Misschien een mooi voorbeeld voor Baudet. Federica wil voor het oudste kind 12 is weer retour naar Italie om te voorkomen dat zij totaal geïndoctrineerd worden.

De kerk is de grootste grondbezitter van Griekenland en bezit miljarden (“allemaal gestolen van de armen”zij mijn moeder dan) waarover ze geen belasting hoeven te betalen. Het lijkt wel een multinational! Tsipras heeft héél even geprobeerd om daar wat aan te doen, maar hij durfde na een eerste voorzichtige poging zijn handen er niet aan te branden.

Insecten en vogels.
Dit is de tijd van de grote paardenvliegen, wespen en andere flinke insecten. Dat is ook de tijd dat wij vanaf het balkon de Eleonora valken zien jagen. Soms zie je ze vlak voor je neus salto’s maken als zij achter hun prooi aan gaan. Dit jaar is er iets eigenaardigs aan de hand. De valken zijn er niet. Normaliter zie je ze in groepen van 10 tot 20 jagen, maar nu niet een! De hoeveelheid horzels neemt jaar na jaar af. Wij denken omdat hun prooi, vooral ezels bij wie zij tanken, er niet meer zijn (de populatie is teruggebracht tot een ezel en twee muildieren die voor de bevoorrading van Chora, het oude dorp op het hoogste punt van het eiland, zorgen. Die horzels moeten ook ergens van eten. Maken wij nu het fenomeen mee van geen eten, geen horzels, geen valken?
Wij hebben ook een vlinder ‘plaag’. Fantastisch. Het is net alsof je door een poster uit de jaren 70 loopt na een jointje dat je natuurlijk niet hebt geïnhaleerd. Ik weet het alleen van horen zeggen.

Sporten
Morgen vindt de Alonissos challenge plaats. 30 kilometer hardlopen, heuvel op, heuvel af. Ze beginnen om 8 uur (want normaliter is het dan nog soort van koel). F maakt zich ernstige zorgen over de oververhitting van de deelnemers. Hij heeft zijn diensten aangeboden als er mensen onwel worden, maar er zijn al 3 dokters, waarvan een op een motor. Dat laatste vonden de organisatoren een sterk argument. Nou ja, hij heeft zijn plicht gedaan en zich beschikbaar gesteld, wat ik erg aardig van hem vind.
Wij hebben begrepen dat er maar 1 iemand is flauwgevallen. Een meisje van 11 de, na de twee kilometer gelopen te hebben, op de finish onderuit ging.
Alonissos is overigens een erg sportief eiland. Een voormalige groenteboer cum wethouder, heeft er voor gezorgd dat de school een ENORME sporthal heeft en twee voetbalvelden. Ze organiseren sprestatielopen gedurende het hele jaar.

Intussen zijn de verkiezingen voorbij. Iedere Griek is verplicht om (voor zich) te laten stemmen en om dat makkelijker te maken, moet je naar de geboortedorp/stad. Dat wil logistiek nog wel eens een probleem geven met al die eilanden. Grappig genoeg vinden ze dat helemaal niet gek en verplicht zijn stemmen vinden ze doodnormaal : “anders deed niemand het”. Na een zinderende campagne tijd, is de oude burgemeester verkozen met 133 voorkeursstemmen. Toch nog heel wat als je nagaat dat er ongeveer 800 mensen gestemd hebben. De vier wethouders komen allemaal van een andere partij. Dit om te voorkomen dat de burgemeester alleenheerser wordt. Deze maatregel is nieuw. Hoe het in de praktijk uitpakt (Grieken zijn het per definitie met elkaar oneens) en hoe bestuurbaar ons dierbare eilandje dan wordt zal de tijd leren.

Grieken staan niet echt bekend om hun dierenliefde. De meesten vinden een dier in huis Vies. Soms hebben ze een kat, maar die komt niet binnen en het idee van een kattenbak binnen vinden ze een gruwel. Ze hebben wel honden, maar die worden meestal ingezet om het huis te bewaken. 

Op Alonissos is dat niet anders. Tot de Engelsen kwamen. Er is een groep van een familie (koppels) of 50 die hier domicilie heeft gevonden. En waar Engelsen zijn, zijn dieren. Van de kattengekte heb ik al verslag gedaan. Maar er zijn nu ook Engelse honden. Er is zelfs een winkel waar katten- en hondenvoer te koop is. Dat was voor de bewoners wel even wennen, HONDENSPEELGOED?? Wij maakten vandaag een aardig voorbeeld van omgaan met dieren mee.

Bij de beach club waar wij verbleven, plaatsje zo ver mogelijk weg van de rest en veel schaduw, zeeg een Grieks gezelschap neer. Twee echtparen, die zo te zien in hun leven lekker veel mussaka gegeten hadden. Zij hadden in no time 8 stoelen en 2 tafels bezet. (Jullie merken al dat ik geheel onbevooroordeeld ben). Tom wilde even gedag gaan zeggen, maar dat werd beslist niet op prijs gesteld. Kan, het is niet verplicht honden leuk te vinden. Toen het opwarmde, ben ik met Tom gaan zwemmen. Toevallig was een van de buren ook in het water. Toen T en ik weer aan wal wilden komen begon de man tegen mij te praten in het Grieks, schreeuwen eigenlijk. Druk gebarend probeerde hij me iets uit te leggen. Ik had geen idee waar het over ging, maar langzaam daagde het mij. Hij liep op me af, wees op Tom en daarna op de zee. “NO”, sprak hij. Daarna wees hij op het strand en zei: “YES”. Het is een beetje beperkt Engels,  maar ik begreep het. Tom mocht niet in zee van de man. Eerst deed ik net of het niet begreep, maar hij hield maar niet op en ik begon een beetje genoeg van hem te krijgen. “Go away and mind your own business”. Ik wuifde er bij en hij begreep het. Boos stapte hij van het strand en op hoge poten liep hij naar de bediening. Die hebben hem kennelijk uitgelegd dat de zee van iedereen is. Hij heeft heel verontwaardigd en op hoge toon het hele gezelschap op de hoogte gesteld. Met mijn beperkte Grieks wist ik op te maken dat zij het hadden over die rot Duitsers die denken dat Griekenland van hun is. 

Wij zijn doorgegaan met lezen. Wel heb ik F gevraagd om, voor het geval de man tegen ons of, erger nog,( kom niet aan zijn honden!) Tom zou gaan uitschreeuwen aub te blijven zitten. F kan dan nogal uit zijn slof schieten en ik wilde dit graag zelf oplossen, door uit mijn eigen slof te schieten.
Het was niet nodig. Het gezelschap begon druk hun spullen in de strandtassen te gooien en vertrok stampvoetend. Misschien een doorgeslagen vorm van smetvrees?

Een Griekse vriendin had een raadselachtige reactie. “Ja hoor, ze mogen nu wel in zee” ????

Blijk dat er tot 4 jaar geleden een wet was die het honden verbood in zee te zwemmen. Dat lijkt  me een uitdaging om te handhaven. Maar bijzonder is nog, dat er zo’n wet was. Dat heeft iemand bedacht en daarna waren er weer mensen die het geen goed idee vonden. Die waren dus echt met die wet bezig. Nou ja, Griekenland staat bekend om hun enorme ambtelijke apparaat, die moeten ook iets te doen hebben.

Staartje:

Hiermee was het niet afgelopen de Griekse boze man. Hij heeft een vriendin bij de Alonissos kustpolitie gebeld en die zei dat hij helemaal gelijk had. Dus de volgende keer dat wij op het strand kwamen kregen wij de mededeling doorgespeeld van het personeel dat honden niet op het strand en in zee mogen. Nou zijn ze tamelijk laconiek bij Eleonas, dus wij hebben ons er niets van aangetrokken. De volgende keer dat ik de boze man zag, ben ik naar hem toe gegaan en ik heb hem gezegd dat ik met ‘Athene’ had gebeld, het ministerie van toerisme. “Honden mogen wel in het water”. En ik wandelde vrolijk weg. Vervolgens gingen de man en zijn vriend druk op hun telefoon zoeken. Aha! Ze hadden iets gevonden. Maar wat blijkt, en Griekser kun je het niet krijgen, alleen op drukke stranden mogen honden niet in het water. Dan mag je zelf uitmaken wat wel of niet druk is. “Nou hier is het niet druk” sprak ik. En dat is niet gelogen, want het is nog voorseizoen. Boze man stampvoetend weg, naar een volgende baai. Hij weigerde het water in te gaan waar een hond gezwommen had. Je zal er maar mee getrouwd zijn.

Eerste lange stop: Alonissos


Ik kom hier al 25+ jaar. Elk jaar is alles het zelfde, maar toch weer anders. Die is dood, daar is een nieuw huis gebouwd, er komt weer een (heel grote) supermarkt bij, de mevrouw van de kledingwinkel is er mee opgehouden.

Die is dood: Papouli

Groot nieuws vond ik dat er nu voor het eerst ‘ever’ een lijkwagen op het eiland is. De overledenen werden tot nog toe altijd in de laadbak van een pickup truck vervoerd. Ik vond dat wel hebben, derhalve vind ik een echte lijkwagen too much. NOT on my Alonissos! Tot ik hem gezien had (met Papouli er in). Een lijkwagen uit de jaren 60, met vleugels en geëtste ramen (boeketten) Met grote gele letters staat er “GEMEENTE ALONISSOS” op geschilderd. Misschien zijn ze bang dat een ander eiland hem pikt. En ja, daar lag Papouli dus in, de priester van het eiland, tussen de bloemen.

Paouli, of Papas Gregorius, ik heb wel meer over hem geschreven. Wij zijn al 25 bevriend. Ontzettend leuke man, die meer dan 60 jaar over de zielen van de Grieken op Alonissos en een aantal vrouwelijke toeristen heeft gewaakt. Er wordt ook gefluisterd dat er nog wel een paar kleine Papouli’s op het eiland rondlopen. Hij was 89, dus dat is ok en hij heeft gegarandeerd een plekje in de hemel. Daar was hij zelf in elk geval van overtuigd. Dat helpt wel met afscheid nemen. Alleen de weg naar de wolken was ellendig. Hij had eigenlijk niets, maar hij was “op” , blind, at al weken niet meer, had pijn, was in de war. Zo laat je een beest nog niet sterven. Frederik heeft met Brigitte, zijn ‘vrouw’ sinds 30 jaar (monniken mogen, zoals bekend, geen vrouw hebben, hij had ‘compensatie’ van de Bisschop die graag een borreltje drinkt met Brigitte en die vindt dat zij prima kookt. Wat ook zo is overigens)

Anyway, ik raak de draad kwijt. Omdat Frederik vanuit zijn vak – en ook als mens – het vreselijk vindt dat mensen onnodig lijden tijdens het sterven heeft hij aan de invallende dokter een aantal suggesties gedaan om P rustig heen te laten gaan. Dat gaat nogal tegen de lokale gewoontes in (mag niet van de ‘baas’ van Papouli). De super jonge junior dokter kwam op het lumineuze idee om hem intraveneus te voeden toen er geen slok, noch pilletje meer in ging. Dat leek F geen goed plan. Hij heeft hem een verkorte cursus comfortabel sterven gegeven. Zinloze zorg is er al genoeg.

Hij adviseerde voorzichtig om het kalmerend middel ‘s nachts te verhogen, zodat P ’s nachts niet zo in de war zou zijn en dat in te spuiten, omdat P niet meer kon slikken. De junior dokter sputterde tegen. Was als P de volgende dood wakker zou worden, ‘iedereen’ zou denken dat hij het had gedaan.

De senior dokter die de volgende dag kwam was niet anders, maar hij wilde er over denken. Toen hij gedacht had en actie ondernam, bleek het geneesmiddel, dat bij ons standaard is, niet te krijgen te zijn. Daarvoor moet je naar Athene. Mijn conclusie, je kunt beter leven dan dood gaan op Alonissos.

Begrafenis rituelen

Wat er na je dood gebeurt is wel de moeite waard om te vermelden. De meeste Alonissians denken dat je naar de hemel gaat. Dus dat zit wel snor. De rituelen zijn prachtig, voor ons totaal onbegrijpelijk natuurlijk. Heel veel staan en zitten, tientallen keren kruisjes slaan. Bij het hart, op je voorhoofd, een groot kruis tot je navel. Wel of niet je hand kussen na het kruisje. Voor P was de ‘brass’ uit Volos overgekomen. De bisschop zelf! En hij had nog een helper bij zich. Het koor bestond helaas nog maar uit 1 man. Hoewel ik niet kerkelijk ben, vind ik dat toch sneu. Toen ik hier voor het eerst kwam en geregeld op zondagochtend aanschoof, stonden daar 5 mannen te zingen en ook nog heel mooi. Dit was echt miezerig en ook zielig voor dat ene koorlid.

P was meteen na zijn sterven naar de kerk gebracht, gekleed in zijn zondagse priesterpak en een gouden kruis en een icoon (die artefacten werden voor de kist gesloten werd overigens wel verwijderd en vervangen door meer courante artikelen, de Griekse kerk is niet voor niets zo rijk).

Er is de hele nacht gewaakt en vanaf 9 uur was het vrije inloop. Wij zijn om een uur of 10 bloemen gaan brengen en wij hebben afscheid genomen. De kerk zat goed gevuld.

Om 5 uur was de officiële afscheidsdienst. Mannen buiten en vrouwen binnen. Uurtje staan en het theater bekijken. Ik vond het heel ontroerend om te zien hoe oprecht erg al de kerkgangers zijn dood vonden. Je moet je realiseren, dat hij iedereen in die kerk getrouwd heeft of gedoopt of de ouders en familie begraven. Iedereen had een paar bloemen uit de tuin bij zich. Ook zo leuk, veel leuker dan een duur bloemstuk, dat je op Alonissos overigens zo wie zo niet kunt krijgen.

F en ik zijn ietsje eerder vertrokken uit de kerk om de hele meute voor te zijn op het kerkhof. Daarom konden we de processie prima volgen. De begraafplaats ligt op de berg, met uitzicht op zee. Papouli voorop in zijn slee, lekker veel bloemen. Na hem de bus. De enige die we hier hebben. Als je toevallig met de bus ergens naar toe wilde die middag, had je pech. Die was bestemd voor de rouwenden. Na de bus een schier oneindige reeks auto’s.

Toen de hele meute – vrouwen in het zwart, mannen zeer informeel gekleed – zich had verzameld op de begraafplaats begon het laatste stuk van het afscheid. F en ik moesten op een richeltje van 20cm langs het open graf lopen om een plekje te vinden. Dat geeft toch wel een beetje een raar gevoel….
De kist was open, de bisschop en priester spraken over van alles en nog wat en vervolgens werden de gouden spulletjes verwijderd en vervangen. Zijn monnikskap werd verwijderd en achterstevoren op zijn gezicht gelegd met de –lange- achterkant over zijn lichaam. Daarna zeiden zijn collega’s hem nog even heel aardig gedag.

De lap waarop hij lag werd om zijn lichaam gewikkeld. Dat heeft een functie waarop ik straks terug kom. Er werd een zakje gevuld met verse grond en dieren. Dat werd naast zijn hoofd gelegd. Dat bevordert de ontbinding, want hij moet na drie jaar al weer van die plek weg om voor eeuwig in een kistje te gaan nadat zijn botten zijn gezalfd met heilige olie.

Ook nu heilige olie (hoe zou je dat heilig krijgen?) er overheen graan. Lap dicht, deksel er op en de leden van de brandweer en politie lieten de kist zakken. Dachten wij. De grafdelver had zijn dag niet waarschijnlijk, want hij had een te klein graf gegraven, dus P weer omhoog. Onder veel misbaar en aanwijzingen van de aanwezigen (waaronder veel handwerkslieden) dook de delver het graf in om het passend te maken. Intussen begon de Bisschop maar weer opnieuw met zijn verhaal en legde de lokale priester alles met zijn mobiele telefoon op video vast. Je krijgt niet elke dag de bisschop op bezoek ten slotte! Anyway, de tweede poging slaagde. Iedereen een beetje aarde over de kist gegooid en op naar de nazit.

Onder een boom was in opdracht van de kerk een tafel gedekt met whiskey en Metaxa (cognac) voor de rouwenden en werden werkelijk heerlijke koekjes uitgedeeld. Een mooi afscheid van een hele leuke, serieuze, ondeugende man.

À propos die lap. Zoals ik al schreef, worden de lichamen na 3 jaar opgegraven. De kisten zijn van bordkarton, dus dat knaagt lekker weg. Er is niet zoveel plaats voor een nieuw kerkhof (veel rotsen) dus plek is schaars. Als het lichaam wordt opgegraven liggen de botten dus lekker makkelijk in een laken. Kun je er zo bij en dan op naar het knekelhuis.

23 mei 2019 Brisighella


Gisteravond zijn we gearriveerd in Brisighella, na een tocht van 600 km vanaf Zurich, waar wij bij Evert en Franziska logeerden. 600 km is misschien niet heel veel, maar ook niet weinig. Zeker niet op de Italiaanse wegen, waar God noch gebod heerst en als je al weken om 5 uur wakker wordt.

De eerste B; het bed was ok, helaas was dat gesitueerd in een huis dat tussen twee wegen was gebouwd. Niet wat wij ons voorstelden toen wij de prachtige foto’s zagen van een kamer met groot terras en uitzicht. De gefotografeerde kamer bleek van de eigenaresse. Een Argentijnse op leeftijd, gekleed in een miniscuul spijkerbroekje met flarden en geheel behangen met van alles. Het
terras was zo wie zo niet te gebruiken, want er werd onderhoud aan gepleegd. Het werd derhalve behelpen, maar wij zijn wel wat gewend.

Ontbijt

De mevrouw van de Pasticceria is van het type ‘als je me niet begrijpt, zeg ik het nog een keer, maar dan harder’. Zij vertegenwoordigt de tweede B van de B&B waar wij vannacht verbleven hebben.

 “Wat wilt u drinken”. “Heeft u thee?” “THEE?????”. Nou dat bleek ze niet te hebben. Wel 7 soorten koffie. Heel erg lekkere koffie overigens. En zij snapte dat een dubbele espresso twee maal koffie en twee maal water bevat. Niet, zoals wij intussen al een aantal keren hadden meegemaakt, een maal koffie en twee maal water.

Hartig of zoet. Hartig a.u.b. “Heeft u yoghurt” YOGHURT???? Alsof we krankzinnig waren geworden. Vruchten had ze wel, in de taart. Hartig bleek een zoet koekje met zout er op of een wit broodje met een gegrild stuk aubergine. Lekker!

Het diner maakte alles goed. De Italianen verstaan de kunst van heel eenvoudig heel lekker eten klaarmaken. Heerlijke salami’s, allemaal zelf gemaakt, pasta met zwarte truffel, ook niet vies en gevuld konijn. Klap op de vuurpijl mascarpone met bittere chocolade. Fles Pinot Nero er bij van het eenvoudige maar zeer lekkere soort en wij waren klaar om in te storten. Hetgeen gebeurde. Deuren en ramen dicht vanwege het lawaai, airco aan en er kon ons niets meer gebeuren.

Jammer alleen dat de vorige bewoners van de kamer flinke rokers waren en Tom weer vond dat 5 uur een prima tijd is om op te staan.

Italie – Griekenland Brindisi – Igoumenitsa

We zijn gepakt voor de bootreis. Ingescheept op de Olympia. Een van de vloot van de Minoan Lines. Wij werden bij het arriveren gevraagd om ons horloge een uur naar voren te zetten, want aan boord is het Griekse tijd. Kan nog ingewikkeld worden. Gaan we nou 14.00 uur Griekse- of Italiaanse tijd weg? Nou, Griekse tijd natuurlijk.Wij zitten op een gang waar honden welkom zijn. Er zijn maar 4 hutten waar dat kan. Wij hebben wel 10 honden gezien, dus wij vragen ons af waar de rest is gebleven. De honden hebben een eigen plek waar ze hun ‘ding’ kunnen doen. Op het dek op de 11e etage. Helaas is dat dek gesloten vanwege reparatiewerkzaamheden. “Waar moeten wij dan naar toe met de honden” vroeg ik de aardige receptionist. “Anywhere” sprak hij gastvrij.

Sam en Tom hebben zich tot nu toe op de reis voorbeeldig gedragen, maar dit is voor Sam toch een tandje te veel. Hij heeft genoeg van al dat gereis en wil niet meer eten. Tom is wat flegmatieker, maar hij zit toch liever achter de herten aan krijg ik de indruk. Op het stukje dek dat over is, is het voor hen ook niet leuk, want de vloer is bloedheet. Wij lossen hun ongenoegen op met San Danieleham. Dat helpt. Alleen Sam wil nu niets anders meer. Nu liggen ze lekker te slapen in de hut, terwijl F het schip inspecteert.

Er is hier van alles te doen. Gokken, Sauna, schoonheidsspecialist, restaurant, bars.
Dat is nog eens wat anders dan toen wij in vroeger tijden door Griekenland trokken en voeren. 3e klas kaartje, bovendek en een lounge met ouwe stoelen. De truc was dan dat je al vast een stoel of wat, of beter nog een bank, buiten in de schaduw reserveerde door er een tas of slaapzak op te leggen (die bleef toen ook nog gewoon liggen, zo ik nu niet meer doen..). Als de zon te veel werd, kon je naar de schaduw. Ik heb menige nacht op zo’n bank doorgebracht. Ook een keer tijdens een storm. Ik word snel zeeziek, maar ik lag te knorren. De volgende ochtend werd ik fief wakker om vervolgens geconfronteerd te worden met wascabines die bedekt waren met het voedsel dat de minder fortuinlijke medereizigers daar hadden afgescheiden. Niks schoonheidsspecialist aan boord. Schapen en geiten!

Na een rustige nacht in onze ‘Tiny room’ (Sam en Tom met ons in 1 kamer, nog nooit vertoond) aan land in Igoumenitsa. Bij het op- en afrijden van de veerboot is het altijd een beetje stressen. Vooral voor de onervaren autobootreizigers. Er zijn parkeerwachters die je op de juiste plek zetten. “Do as I say, don’t think and don’t panic. I will help you, I am Greek!!” Daar heb je wat aan.

Bij het van boord gaan begon de paniek toen vrijwel iedereen in de auto zat, behalve op een cruciale plekken.

De bestuurder achter ons kwam druk gebarend vertellen dat wij moesten opschieten, dat er voor ons een lege auto stond deed niet ter zake. Net toen wij ook een beetje ongerust begonnen te worden kwamen de bestuurders doodgemoedereerd aansloffen. “Die doen dit elke dag” sprak F.

2019 Mei – Juli

Frederik, Marianne, Tom en Sam
De reis naar Rotterdam, via België, Frankrijk, Zwitserland, Italië, Griekenland en vv.

Van mei tot half juli 2019 zijn Frederik, Marianne, Sam en Tom onderweg geweest van Zeeland, via een omweg, naar Rotterdam. De stad waarna wij gingen verhuizen. De blogs die  zijn een verslag van deze reis.

Renesse, Zondag 20 mei.


Verhuizen


Zoals wij intussen gewend zijn, werden wij om 5 uur wakker. Te vroeg, maar de verhuizingsadrenaline slaat toe. Bovendien vindt Tom dat als het licht is er gewandeld moet worden. Dat onderstreept hij door voor onze slaapkamerdeur zijn aanwezigheid kenbaar te maken. (Intussen kan hij in Griekenland de deur zelf open maken!). Had geen zin om langer in bed te blijven liggen. Bovendien this is the day. De laatste dag voor de verhuizers komen. Het écht leegruimen van de OM23.

Godsallemachtig, wat kan een mens een zooi verzamelen. Misschien zijn er onder jullie die het inpakken laten doen, maar wij moesten ook nog een heleboel weg doen omdat wij naar 50 % van de Zeeuwse m2 gaan verhuizen. Dus alles is door onze handen gegaan. Gelukkig anderen dit al meegemaakt en ons gewaarschuwd om op tijd te beginnen met voorbereiden. Wij vonden dat eigenlijk een beetje overdreven, maar God zij dank hebben wij hun advies opgevolgd. Zondagavond om 8 uur waren wij klaar. De nacht doorgebracht in een hotel om de hoek en om 7 uur stonden de verhuizers voor de deur.

Het valt altijd weer op hoe flegmatiek die jongens zijn. Heel erg op hun gemak, “hardlopers zijn doodlopers mevrouw”. Ieder zijn taak. Er was een oudere man (nou ja, onze leeftijd) die als ‘handyman’ fungeerde. Hij had jaaaaaren in het verhuisvak gezeten, maar ja, zijn rug hè. Hij deed alles wat aan de muur hing.
Om 10 uur kwam Zizi binnen voor de laatste schoonmaak. Wij vertrokken om 10.30 voor de laatste keer van de OM23. In de verkeerde richting, want de weg was afgesloten door de verhuizers. Wel zo symbolisch, want nu konden wij nog een keer de hele weg zien. Hoe mooi het fluitekruid er bij stond en dat de bomen al een tunnel aan het vormen waren.
Einde van ons Zeeuwse tijdperk. Heerlijk om in dit prachtige landschap te hebben gewoond en de kans is groot dat wij een huisje de kop van Schouwen kunnen huren, maar toch een beetje te saai om full time te wonen. Op naar de onrust van Rotterdam, via België, Frankrijk, Zwitserland, Italië, de Adriatische zee, Griekenland en vv.

Voorbereiding voor de honden

Voor de Grote Reis heb ik speciale verblijven voor Sam en Tom gemaakt. Allebei een verhuisdoos met een deur, waardoor ze door het autoruit kunnen kijken. Tom heeft een en suite (1,5 verhuisdoos), want die is wat langer. Hun eigen dekentjes er in en hoppa op de koffers. Past precies. F heeft ingewikkelde touw constructies gemaakt en de jongelui zitten snug.